Wednesday 14 September 2011

Αναμονή

Τους τελευταίους μήνες έχω κάτσει δεκάδες φορές μπροστά απο τον υπολογιστή για να ετοιμάσω μια ανάρτηση και πάντα πριν τη δημοσίευση και αφού την διάβαζα την έσβηνα... Πολύ ψυχοπλάκωμα, πολύ μελαγχολία, πολύ μαυρίλα...
Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτή η ανάρτηση με στοιχειώνει και πως αν δεν την ανεβάσω δεν θα μπορέσω ποτέ να ανεβάσω οτιδήποτε άλλο. Σαν να έχω έναν ανοιχτό λογαριασμό.

Νοιώθω πως τα πάντα γύρω μου καταρρέουν. Ότι σταθερό πίστευα πως είχα στη ζωή μου αυτό ξαφνικά γλυστράει απο τα χέρια μου και εγώ βρίσκομαι να μην ξέρω από που να πιαστώ. Είναι πλέον σίγουρο πως το 2011 είναι η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Με πολύ πόνο, στεναχώρια, θλίψη, απογοήτευση και τύψεις. Μακάρι να τελείωναν όλα εδώ. Το πρόβλημα είναι πως θα ακολουθήσουν ακόμα δυσκολότερες στιγμές και μακάρι να γνώριζα πως θα πρέπει να τις χειριστώ και να τις αντιμετωπίσω.

Το ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που έχω προβλήματα, δεν είμαι η μόνη που έχει δυσκολίες στη δουλειά της, δεν είμαι η μόνη με προσωπικά θέματα, δεν είμαι η μόνη που θα χάσει αγαπητό πρόσωπο σε λίγους μήνες... Είναι η πρώτη φορά όμως που έρχομαι αντιμέτωπη με τόσα μέτωπα ταυτόχρονα και πραγματικά νοιώθω να μην ξέρω τι να κάνω. Για να βοηθήσω και τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους γύρω μου.
Υπήρξαν στιγμές που ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε για μένα και απορούσα πως οι γύρω μου συνέχιζαν την καθημερινότητα τους λες και δεν συνέβαινε τίποτα την στιγμή που η δικιά μου ζωή ήταν τόσο αναστατωμένη και ταραγμένη. Και φυσικά δεν θα είναι ποτέ ίδια...
Έτσι είναι όμως... η γη φυσικά δεν γυρίζει γύρω από εμάς και εμείς συνεχίζουμε να αναπνέουμε, και ευχάριστα γεγονότα θα ξανασυμβούν. Απλά πρέπει να έχουμε υπομονή.

Έτσι και εγώ περιμένω.... Περιμένω να συμβεί κάτι ευχάριστο, κάτι όμορφο που θα μου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσω τα προβλήματα και τους φόβους μου και θα μου προσφέρει μόνο ευχάριστες σκέψεις.

Υπόσχομαι η επόμενη ανάρτηση να είναι διαφορετική...