Ένας χρόνος μετά...

Πολλές φορές ξεκίνησα να γράψω μια νέα ανάρτηση τον τελευταίο χρόνο και πάντα όταν έβλεπα τη τελευταία μου δημοσίευση κάτι με έκανε να σταματάω. Μάλλον γιατί νόμιζα πως μετά τον θάνατο της μητέρας μου και την τελευταία ανάρτηση, μια νέα δημοσίευση θα ήταν σαν να αποδέχομαι το γεγονός και να προχωράω παρακάτω. Πέρασαν πολλές μέρες όμως και πλέον θεωρώ πως πρέπει να πάω παρακάτω!

 Ένας χρόνος από τον θάνατο της μητέρας μου, ένας χρόνος από την γέννηση των παιδιών μου...

Δύο τόσο διαφορετικά γεγονότα, τα οποία συνέβησαν με διαφορά λίγων ωρών. Όλο αυτον τον καιρό νοιώθω πως τα μωρά δεν με έχουν αφήσει να στεναχωρηθώ όσο θα έπρεπε για την μητέρα μου και πως την ίδια στιγμή ο θάνατος της  δεν με έχει αφήσει να χαρώ όσο θα ήθελα τη γέννηση των μωρών. Δεν ξέρω αν έχει κάποια λογική αυτό που γράφω αλλά ακριβώς αυτό το μπέρδεμα υπάρχει στο κεφάλι μου. 

Ήρθε η ώρα όμως να αποσυνδέσω αυτά τα δύο γεγονότα από το μυαλό μου, να προχωρήσω λιγο μπροστά και να αφήσω την θλίψη και τη χαρά να πάρουν ακριβώς τη θέση που νοιώθω πως πρέπει να έχουν. 

Γιορτάσαμε τα γενέθλιά μας λίγες μέρες πριν, η χαρά ήταν μεγάλη, κόσμος πολύς ήρθε να μοιραστεί μαζί μας αυτές τις στιγμές! Η απουσία της αισθητή, δεν ξέρω για τους άλλους αλλά σε εμένα τεράστια. Θέλω και επιλέγω να πιστεύω πως μας έβλεπε από ψηλά!!

Χρόνια πολλά μικρά μου, να είστε πάντα γερά και δυνατά, γεμάτα ευτυχιά και αγάπη, δίπλα σε ανθρώπους που σας αγαπάνε!!

Καλό Ταξίδι

Η ανάγκη να σου πω τόσα πολλά πράγματα είναι τόσο μεγάλη, όμως είναι πλέον πολύ αργά και αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ για να τα βγάλω απο μέσα μου...

Ήξερα πως θα φύγεις αλλά δεν φανταζόμουν οτι θα γινόταν τόσο γρήγορα, οτι θα γινόταν σε μια τέτοια χρονική στιγμή. Νόμιζα πως θα είχαμε λίγο χρόνο ακόμα... Λίγο χρόνο για να μπορέσω να σου πω και να κάνω, λόγια και πράξεις που τόσα χρόνια είχα αμελήσει, ξεχάσει, παραλείψει, ντραπεί και αποφύγει να πραγματοποιήσω.
Δυστυχώς ο Θεός επέλεξε να σε πάρει νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα απο όσο σου άξιζε, πολύ νωρίτερα από όσο θέλαμε, πολύ νωρίτερα από όσο περιμέναμε...

Συγγνώμη για όσες φορές σου μίλησα άσχημα και απότομα.
Συγγνώμη για τις φορές που μου ζήταγες να κάτσω να σου κάνω λίγη ακόμα παρέα και εγώ έφευγα βιαστική να πάω βόλτα με τους φίλους μου
Συγγνώμη για τις φορές που μου ζήταγες να πάμε βόλτα και εγώ δυσφορούσα και το θεωρούσα αγγαρεία
Συγγνώμη για όσες φορές σε στεναχώρησα, σε τρόμαξα και σε αναστάτωσα με τις αρρώστιες μου, τις φοβίες μου και τα παιδικά μου καπρίτσια
Συγγνώμη που δεν σου κατέβασα τον τελευταίο κύκλο του Lost και πάντα σου έλεγα αύριο και αύριο
Συγγνώμη αν δεν κατάφερα να γίνω αυτό που θα ήθελες
Συγγνώμη που η ντροπή μου δεν με άφησε να σου πω πόσο πολύ σε αγαπούσα
Συγγνώμη που για λίγες ώρες δεν πρόλαβες να μάθεις οτι τα πρώτα σου εγγόνια, που τόσο λαχταρούσες και περίμενες, ήρθαν στη ζωή γεμάτα υγεία
Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι κοντά σου τις τελευταίες σου στιγμές
Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι παρούσα για να σου δώσω αυτό το τελευταίο κρύο, μα τόσο γλυκό φιλί
Συγγνώμη που η γέννηση των παιδιών μου και η χαρά  που έφεραν δεν με αφήνουν να στεναχωρηθώ όσο θα έπρεπε
Συγγνώμη ...

Δεν φεύγεις στιγμή από το μυαλό μας, την σκέψη μας και δεν λείπεις ποτέ απο τις συζητήσεις μας. Ελπίζω εκεί που είσαι να ξεκουραστείς από όλα αυτά που πέρασες τα τελευταία χρόνια.
Ελπίζω να μπορείς να μας βλέπεις και να μας προσέχεις!

Καλό ταξίδι και καλό Παράδεισο Μανούλα

Η Εγκυμοσύνη Δεν Είναι Κολλητική!!

Όποιος μου ξαναπεί οτι η εγκυμοσύνη είναι η πιο όμορφη περίοδος της γυναικάς...Μα τον Θεό θα τον αρχίσω στις μπούφλες!!!
Άγχος, άγχος και ξανά άγχος!!!

Είναι καλά;; Γιατί δεν κουνιούνται;; Γιατί πόνεσα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου;; Θα έχουν από δύο πόδια?? Από δύο χέρια;; Μήπως μου έχει ανέβει η πίεση;; Μήπως η μια φρυγανιά που έφαγα παραπάνω μου ανεβάσει το ζάχαρο;;; Και άλλα τέτοια χαριτωμένα!!

Πριν 2-3 μέρες ήμουν σίγουρη πως από τον βήχα είχε ξεκολλήσει ο ένας ομφάλιος λώρος αλλά μετά κατάλαβα οτι μάλλον λέω βλακείες και ήμουν σίγουρη πως έχανα αμνιακό υγρό και πως τα μωρά μου θα στράγγιζαν!! Εε αφού πέρασε κανα τρίωρο και ο καλός μου τα είχε δει όλα (απορώ με την υπομονή του) άρχισαν οι στριφογυριστές κλωτσιές απο μέσα, σαν να μου λένε: ... "Μάνα σταμάτα τις παπαριές, έχουμε αυτιά πλέον και ακούμε..."

Για να μην αναφερθώ στις ορμόνες που ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ και δεν ξέρω τι κάνω και τι λέω.Ή μάλλον γιατί κλαίω...Γιατί εγώ προσωπικά ώρες ώρες κλαψουρίζω σαν κουτάβι που έχασε το κόκαλό του!!

Προχτές ξύπνησα και κλαψούριζα γιατί εντόπισα κάτι βρωμίτσες στην κουζίνα και δεν μπορούσα να σκύψω να τις καθαρίσω, μετά κλαψούριζα γιατί δεν μπορούσα να βρω το 7 κάθετα στο σταυρόλεξο (Βιβλίο της Π.Διαθήκης με 8 γράμματα το τρίτο Ζ). Το μεσημέρι τα έμπηξα γιατι οι μελιτζάνες στο μπριάμ ήταν χοντροκομμένες και όχι ροδέλες και καλοψημένες όπως τις κάνω εγώ. Το απόγευμα τα έμπηξα μπροστά στον μπαμπά που ανέβηκε να με δει και κόντεψα να τον στείλω τον άνθρωπο γιατί νόμιζε πως είχε συμβεί κάτι κακό...Τι να του έλεγα;; Με χάλασε το μπριαμ και οι χοντροκομμένες μελιτζάνες σου;; Και το βράδυ τελικά με έπιασαν οι τύψεις που άλλες γυναίκες τραβάνε πολύ χειρότερα ζόρια στην εγκυμοσύνη και εγώ με την πρώτη δυσκολία πήζω. Και να πάλι τα κλάματα από τις τύψεις...νομίζω πως εκείνη την ημέρα τα μωράκια μου αν δεν είχαν στραγγίξει από απώλεια αμνιακού υγρού, τα στράγγιξα από το κλάμα!!

Εντάξει δεν λέω είναι μια εγκυμοσύνη υψηλής επικυνδυνότητας όπως την χαρακτηρίζουν οι γιατροί και θα πρέπει να είμαι ξάπλα για τους επόμενους τρεις μήνες αλλά έχω μια σχετική βοήθεια. Ο καλός μου έχει αναλάβει τα ψώνια, το καθάρισμα, το άπλωμα και το μάζεμα των ρούχων και τώρα έχουμε περάσει και σε μαθήματα σιδερώματος!! Ο μπαμπάς μαγειρεύει και μας ταϊζει και έτσι εγώ έχω όλο τον χρόνο μου ελεύθερο, ώστε να αγχώνομαι με την ησυχία μου. :)

Τώρα φυσικά υπάρχουν κάποια θεματάκια με τα ψώνια γιατί άντε να εξηγήσεις σε άντρα ότι θέλεις το τάδε σαμπουάν με τις πολυβιταμίνες, για πλούσιο όγκο και βαμμένα μαλλιά και τα συγκεκριμένα σερβιετάκια στο μωβ κουτί με τα φτερά και τα πούπουλα και όχι αυτά στο λιλά κουτί που έχουν μόνο πούπουλα!!! Εεεεε πιστεύω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε!!

Και επειδή μια ανάρτηση στην παρούσα φάση δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς γκρίνια...έχω να πω στις καλές μου φίλες να μην ανησυχούν...Η Εγκυμοσύνη ΔΕΝ είναι κολλητική! Μπορείς να έρθεις να με δεις, μπορείς να έρθεις να μου κάνεις λίγο παρέα και άμα είσαι σίγουρη πως θα κολλήσεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτά τα μηχανήματα και τις υπηρεσίες του διαβόλου....σταθερά, κινητά, internet, mail, facebook, Viber, Skype, Ελτα, περιστέρια, σήματα καπνού... και να στείλεις ένα μήνυμα να μάθεις αν ζω ή αν πέθανα....αν έχω σαπίσει στο κρεβάτι, αν οι ρίζες μου έχουν φτάσει από τον δεύτερο στο ισόγειο, αν θέλω λίγη παρέα, αν χρειάζομαι κάτι (βλέπε σερβιετάκια με πούπουλα) ή απλά να μάθεις τι κάνω. Αλήθεια σου λέω, ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΕΙΣ!! Τώρα φυσικά θα μου πείτε...ασε μας κουκλίτσα μου, πήγες εσύ και γκαστρώθηκες και μάλιστα εις διπλούν και έχεις την απαίτηση όλοι να ασχολούνται μαζί σου;;
Όλοι Όχι, οι λεγόμενες φίλες, κολλητές, κουμπάρες Ναι. Και όχι να ασχολούνται, απλά να ενδιαφέρονται!

Πάντως από εδώ και στο εξής θα είμαι ήρεμη χωρίς πολλά πολλά άγχη! Προχτές πήγαμε και κάναμε τον μεγάλο υπέρηχο B' επιπέδου και τα μωράκια μου είναι μια χαρά! Όλα καλά, όλα ανθηρά! Δεν θα βγουν με το σύνδρομο του Kουασιμόδου, ούτε το ένα Alien και το άλλο Predator. Έχουν από δύο χέρια, δύο πόδια, ένα κεφάλι και το αμνιακό τους υγρό είναι μια χαρά! Φυσικά θα παραμείνω στο κρεβάτι αλλά υπόσχομαι να μην ξαναφάω μπριαμ!!

Υ.Γ. Τελικά το θυμήθηκα το βιβλίο της Π.Διαθήκης οπότε είμαστε κομπλε!!!

Φιλιααααααααα!!!!!!!

Βοήθεια γιατί χανόμαστε...

Μετά από τις τελευταίες εντολές του γιατρού, για παραμονή εντός της οικίας και συγκεκριμένα εντός του κρεβατιού για τους επόμενους μήνες, ζητούνται προτάσεις για:

• Βιβλία
• Ταινίες
• Σειρές
• Ιστοσελίδες
• Blogs
• Forums

Και οτιδήποτε άλλο μπορείτε να σκεφτείτε οτι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος ξάπλα σε ένα κρεβάτι. Άντε στην καλύτερη ξάπλα σε έναν καναπέ!!

Υ.Γ. Απαγορεύεται αυστηρά οτιδήποτε περιέχει ζάχαρη...Από blog μαγειρικής μέχρι Τσελεμεντέ!!!

Three is company

Όταν ήσουν τριών μηνών (αλήθεια, γιατί δε μετράμε την ηλικία των παιδιών από την ώρα που βρέθηκαν στην μήτρα;), ξυπνούσα το βράδυ και είχα ξεχάσει ότι ήμουν έγκυος.
"Μα τι έφαγα εχτές και φούσκωσα τόσο;"
Όταν ήσουν τριών μηνών, καθόμουν όλο και πιο συχνά με τα χέρια πάνω στην κοιλιά μου, προστατευτικά κάπως - ειδικά όταν έμπαινα στο μετρό και ήθελα να δείξω γιατί είχα πάρει τη θέση της καλής μεσήλικης κυρίας που με κοίταζε παραπονεμένη.
Όταν ήσουν τριών μηνών, άρχισα να μυρίζω διαφορετικά τους ανθρώπους. Προσπαθούσα να κοιμάμαι μπρούμητα, με το ένα πόδι λυγισμένο, για να σου κάνω χώρο, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για το στήθος που μ' έτρωγε δαιμονισμένα. Δοκίμαζα λάδια για τις ραγάδες και αυτοσχέδιους συνδυασμούς φαγητών για τις ναυτίες κι ανησυχούσα για το αν θα μπορούσα να χαρώ πραγματικά την εγκυμοσύνη μου ή αν θα φρίκαρα μέχρι το τέλος για όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να μην πάνε καλά με σένα.
Όταν ήσουν τριών μηνών, αναρωτιόμουν αν θα είσαι αγόρι ή κορίτσι, αν θα κλαις τα βράδια, αν ακούς τις μουσικές που ακούω και αν τινάζεσαι κάθε φορά που αγχώνομαι στη δουλειά ή κάποια πόρτα χτυπάει απότομα πίσω μου.
Όταν ήσουν τριών μηνών, άρχισα να βλέπω εικόνες μαζί σου: να κάνουμε ποδήλατο με σένα στο καθισματάκι, να σε βγάζω βόλτα με το καρότσι σε ανύπαρκτα πεζοδρόμια, στον Εθνικό κήπο και στου Φιλοπάππου, να προσπαθώ να σου κόψω τα νυχάκια και να μην κάθεσαι, να σου βάζω νανουρίσματα από μουσικά κουτιά και πλαστικά παιχνίδια με κορδονάκι.
Όταν ήσουν τριών μηνών, αναρωτιόμουν ποιά φαγητά θα σου αρέσουν και αν θα γίνω καλή μαμά. Προσπαθούσα να καταλάβω πότε κοιμάσαι και πότε κολυμπάς, αν θες να μείνουμε ή να φύγουμε, τι θέλεις να μου πεις όταν με κάνεις να αισθάνομαι έτσι ή αλλιώς.
Όταν ήσουν τριών μηνών, άρχισα να ακούω διαφορετικά το σώμα μου και να'μαι πιο επιεικής μαζί του.Όταν περπατούσα στο δρόμο, αισθανόμουν φοβερά περήφανη που σε είχα στην κοιλιά μου και σταμάτησα να περνάω τα φανάρια με βαθύ πορτοκαλί - τι παράδειγμα θα σου έδινα;
Όταν ήσουν τριών μηνών, έλεγα στον μπαμπά να σου λέει ότι σε περιμένουμε και σου ψιθύριζα "Μην ακούς εσύ" όταν φρικάραμε από το άγχος. Σε χάζευα πότε πότε στις φωτογραφίες από τα υπερηχογραφήματα κι ένιωθα τύψεις όταν είχα αρκετές ώρες να σε σκεφτώ.
Όταν ήσουν τριών μηνών, σε σκεφτόμουν όλο και περισσότερο και είχα ήδη αρχίσει να σ'αγαπάω.

Από το βιβλίο "Κοιλίτσα.com ημερολόγιο μιας εγκυμοσύνης" της Στέλλας Κάσδαγλη

Φίλοι μου καλοί, καλοί μου Φίλοι...

Και φτάνει λοιπόν η στιγμή που έρχονται στη ζωή σου όλα ανάποδα.
Δυσάρεστα νέα, και άλλα δυσάρεστα νέα, άσχημες καταστάσεις και δυσκολίες στο φουλ.

Τι πιο λογικό λοιπόν οι φίλοι σου να είναι δίπλα σου και να σε στηρίζουν με όποιον τρόπο μπορούν. Έτσι δεν λέμε εξάλλου?? Ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται? εεε όχι όλοι αλλά και πάλι πόσους πραγματικούς Φίλους έχεις? ή πόσους νομίζεις ότι έχεις?? Αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα λοιπόν είναι κοντά σου και τα προβλήματα σου ξαφνικά φαίνονται λιγάκι πιο εύκολα να τα αντιμετωπίσεις και να τα διαχειριστείς. "Τυχερός είμαι" σκέφτεσαι...

Μέχρι που μέσα στη δυστυχία που ζεις σκάει μια ηλιαχτίδα και εκεί που όλα ήταν κατάμαυρα
όλα ξαφνικά αλλάζουν και εσύ αρχίζεις πάλι να χαμογελάς και οι ευχάριστες σκέψεις βρίσκουν μια χαραμάδα και τρυπώνουν πάλι στο μυαλό σου.
Και ρωτάω τότε .... που είναι οι Φίλοι οεο??
Αυτοί που στα δύσκολα υποτίθεται ήταν κοντά σου και δίπλα σου? Που προσπαθούσες να τους κρατήσεις μακριά από τα δύσκολα για να μη μαυρίσεις και τη δική τους ψυχή αλλά αυτοί εκεί...βράχος που λέμε!!

Στα ευχάριστα γιατί εξαφανίζονται? Εσύ μες την τρελλή χαρά θέλεις να είναι δίπλα σου και να χαίρονται με τη χαρά σου και αυτοί...αδιαφορία και εξαφάνιση! Γκρίνια και δυσφορία.
Τώρα που εγώ είμαι καλύτερα εσύ χαλιέσαι για αυτό?

Έχω μπερδευτεί...Τελικά οι Φίλοι που φαίνονται? Στα ευχάριστα ή στα δυσάρεστα??
Γιατί αρχίζω να αναθεωρώ πράγματα και θα αρχίσω να τους "ετοιμάζω βαλίτσες" σιγά σιγα
που λέει και μια ψυχή!

Όπως καταλάβατε έφτασε η ώρα της γκρίνιας και της κατατονίας που λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση!!!

Χρόνια Πολλά!

Είχα ετοιμάσει ένα κειμενάκι για να αναρτήσω αυτές τις μέρες αλλά τώρα που το ξαναδιάβασα δεν πολυταιριάζει με τις γιορτινές μέρες που διανύουμε... Πολύ γκρίνια αδερφάκι μου. Απορώ με τον εαυτό μου ώρες ώρες πως κατάντησα έτσι! :p Τέλος πάντων... Το φυλάμε για άλλη κατατονική, γκρινιάρα, μες την μαυρίλα στιγμή και πάμε παρακάτω :)

Μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Love Actually. Την βλέπω τουλάχιστον 2 - 3 φορές μέσα στον χρόνο και άλλες τόσες την περίοδο των Χριστουγέννων! Είπα λοιπόν να σας την προτείνω αν και είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι από εσάς θα την έχετε ήδη δει.

Trailer παρακαλώ:

Να αναφέρω επίσης πως και το Soundtrack είναι εκπληκτικό!!

Χρόνια Πολλά λοιπόν.
Να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται, δίπλα σε αγαπημένα σας άτομα. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και οι όμορφες στιγμές πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερες!
Και ας ελπίσουμε το 2012 να είναι μια υπέροχη χρονιά!! Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα το 2011 δεν με άφησε να πάρω ανάσα!! Τώρα στο τέλος αρχίζει να στρώνει!!

Πολλά Φιλιά!!