Monday 21 February 2011

Χωρίς Τίτλο

Δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο προσπαθώ ακόμα να καταλάβω κάποιους ανθρώπους γύρω μου. Αφού δεν...
Ότι και να κάνω το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Τόσο δυσφορία και τόσο γκρίνια ειλικρινά δεν ξέρω απο που πηγάζει. Να μην ικανοποιούνται με τίποτα παρά μόνο με το "δικό τους", το οποίο "δικό τους" αλλάζει κάθε πεντάλεπτο.
Έλεος δηλαδή...
Δεν έχω πλέον την υπομονή που είχα. Μεγαλώνω και κουράζομαι εύκολα...
Πολλοί θα πουν πως άρχισα πάλι την γκρίνια, αλλά δεν είναι γκρίνια. Είναι απλά παράπονο...