Sunday 29 January 2012

Φίλοι μου καλοί, καλοί μου Φίλοι...


Και φτάνει λοιπόν η στιγμή που έρχονται στη ζωή σου όλα ανάποδα.
Δυσάρεστα νέα, και άλλα δυσάρεστα νέα, άσχημες καταστάσεις και δυσκολίες στο φουλ.

Τι πιο λογικό λοιπόν οι φίλοι σου να είναι δίπλα σου και να σε στηρίζουν με όποιον τρόπο μπορούν. Έτσι δεν λέμε εξάλλου?? Ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται? εεε όχι όλοι αλλά και πάλι πόσους πραγματικούς Φίλους έχεις? ή πόσους νομίζεις ότι έχεις?? Αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα λοιπόν είναι κοντά σου και τα προβλήματα σου ξαφνικά φαίνονται λιγάκι πιο εύκολα να τα αντιμετωπίσεις και να τα διαχειριστείς. "Τυχερός είμαι" σκέφτεσαι...

Μέχρι που μέσα στη δυστυχία που ζεις σκάει μια ηλιαχτίδα και εκεί που όλα ήταν κατάμαυρα
όλα ξαφνικά αλλάζουν και εσύ αρχίζεις πάλι να χαμογελάς και οι ευχάριστες σκέψεις βρίσκουν μια χαραμάδα και τρυπώνουν πάλι στο μυαλό σου.
Και ρωτάω τότε .... που είναι οι Φίλοι οεο??
Αυτοί που στα δύσκολα υποτίθεται ήταν κοντά σου και δίπλα σου? Που προσπαθούσες να τους κρατήσεις μακριά από τα δύσκολα για να μη μαυρίσεις και τη δική τους ψυχή αλλά αυτοί εκεί...βράχος που λέμε!!

Στα ευχάριστα γιατί εξαφανίζονται? Εσύ μες την τρελλή χαρά θέλεις να είναι δίπλα σου και να χαίρονται με τη χαρά σου και αυτοί...αδιαφορία και εξαφάνιση! Γκρίνια και δυσφορία.
Τώρα που εγώ είμαι καλύτερα εσύ χαλιέσαι για αυτό?

Έχω μπερδευτεί...Τελικά οι Φίλοι που φαίνονται? Στα ευχάριστα ή στα δυσάρεστα??
Γιατί αρχίζω να αναθεωρώ πράγματα και θα αρχίσω να τους "ετοιμάζω βαλίτσες" σιγά σιγα
που λέει και μια ψυχή!

Όπως καταλάβατε έφτασε η ώρα της γκρίνιας και της κατατονίας που λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση!!!